ทั้งหมดนี้อาจดูคุ้นเคยอย่างน่าเศร้า เราได้เห็นการสอบถาม รายงาน และความพยายามในการปฏิรูปการคุ้มครองเด็กในออสเตรเลียหลายสิบครั้งในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา แต่สิ่งเลวร้ายยังคงเกิดขึ้นกับเด็กที่รู้จักกับหน่วยงานคุ้มครองเด็ก ฉันได้ศึกษาระบบและวิธีการทำงานของมันมาเป็นเวลานาน ความสนใจของฉันอยู่ที่ว่าเราจะใช้ ” การคิดเชิงระบบ ” เพื่อทำความเข้าใจรูปแบบการทำซ้ำๆ ที่เห็นได้จากความพยายามของเราในการปรับปรุงระบบสุขภาพจิตและ
การคุ้มครองเด็กได้อย่างไร และเราจะทำลายรูปแบบเหล่านี้ได้อย่างไร
บ่อยครั้งที่เราพยายาม “แก้ไข” ปัญหาเกี่ยวกับระบบการดูแลโดยกำหนดเป้าหมายเพียงส่วนเล็กๆ ส่วนหนึ่งของปัญหา หรือเราพยายามที่จะเปลี่ยนชิ้นส่วนหลาย ๆ ชิ้นในคราวเดียว โดยไม่มีแนวทางที่สอดคล้องกันโดยพิจารณาจากวิธีการทำงานของระบบ วิธีรักษาความเสถียร และวิธีการเปลี่ยนแปลง วิธีการคิดเชิงระบบมองปัญหาแบบองค์รวมเพื่อระบุในกรณีนี้ว่าเด็กต้องได้รับการดูแลจากรัฐอย่างไรและทำไม และสิ่งที่สามารถทำได้ในระยะก่อนหน้านี้เพื่อป้องกันปัญหาดังกล่าว
หลังจากการสอบถามและความพยายามในการปฏิรูปหลายครั้ง บางทีเราควรเริ่มใช้ความคิดเกี่ยวกับระบบจริงเพื่อพยายามที่จะบรรลุการเปลี่ยนแปลงที่ยั่งยืน
หากเรามองการคุ้มครองเด็กผ่านเลนส์ของระบบ อันดับแรก เราจะเห็นว่ามีหลายชั้นที่ต้องพิจารณา
อันตรายจากการทารุณกรรมเด็กและการทอดทิ้งเด็กมักถูกบิดเบือนว่าเป็นเพียงปัญหาของพฤติกรรมของพ่อแม่แต่ละคนเท่านั้น แต่มันซับซ้อนกว่านั้นมาก การแสดงเกินจริงของเด็กและครอบครัวชนพื้นเมืองในระบบการคุ้มครองเด็กของเราเป็นหลักฐานที่ชัดเจนในเรื่องนี้
หากเราต้องการเข้าใจประเด็นนี้จริงๆ เราต้องพิจารณาถึงผลเสียและความบอบช้ำที่หลายครอบครัวประสบ (มักข้ามรุ่น) นโยบายของรัฐบาลหลายด้านมีส่วนในการเล่น
ตัวอย่างเช่น เราต้องการนโยบายสวัสดิการที่สนับสนุนผู้ปกครองที่ด้อยโอกาสทางการเงินเพื่อลดความเสี่ยงที่จะถูกทอดทิ้ง (เหตุผลทั่วไปที่ทำให้เด็กถูกย้ายออก) การละเลยเป็นปัญหาที่ซับซ้อน ซึ่งมักเชื่อมโยงกับความยากจนอย่างแยกไม่ออก
เรายังต้องการนโยบายด้านการศึกษาและการฝึกอบรมที่ช่วย
ให้ผู้ปกครองที่ด้อยโอกาสได้งานทำ เราต้องการนโยบายด้านสุขภาพที่รับรองว่าผู้ปกครองและเด็กที่ด้อยโอกาสสามารถพบแพทย์ได้อย่างง่ายดาย รวมถึงผู้เชี่ยวชาญ และเข้าถึงการสนับสนุนด้านพันธมิตรและสุขภาพจิตเมื่อจำเป็น
งานที่เจ้าหน้าที่คุ้มครองเด็กทำนั้นซับซ้อน ท้าทาย และมีความสำคัญเป็นอย่างมาก เป็นหนึ่งในงานที่สำคัญที่สุดของสังคม ต้องใช้ความเชี่ยวชาญและทรัพยากรที่ยั่งยืน
การหมุนเวียนของพนักงานยังคงสูงมาก พนักงานที่เพิ่งจบใหม่และไม่มีประสบการณ์จำนวนมากปฏิบัติงานในแนวหน้า ทำงานด้วยความเครียดสูงและการสนับสนุนที่จำกัด
การลดอัตราการออกจากงานจำเป็นต้องให้พนักงานได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีและได้รับค่าตอบแทนที่ดี โดยต้องปฏิบัติงานภายใต้สภาพการทำงานที่เป็นบวกและได้รับรางวัลที่เป็นเลิศ
ทรัพยากรหลักของหน่วยงานคุ้มครองเด็กของเราคือความสามารถของพนักงานเหล่านี้ในการสื่อสาร สร้างความสัมพันธ์ที่ดี ประเมินความเสี่ยง และตัดสินใจที่ซับซ้อน
ทุกครั้งที่เราสูญเสียพนักงานที่ดี เราจะสูญเสียประสบการณ์ของพวกเขา และสิ่งที่อาจกลายเป็นความเชี่ยวชาญของพวกเขาหากเราสนับสนุนพวกเขาให้ดีกว่านี้ จากนั้นมีคนใหม่เข้ามาเพื่อเผชิญกับความท้าทายครั้งใหญ่เช่นเดียวกัน
แต่เรากำลังพูดถึงเด็กๆ และบ่อยครั้ง พ่อแม่ที่ดิ้นรนและไม่ได้รับการสนับสนุนจากพ่อแม่ การคุ้มครองเด็กมีข้อตำหนิมากมาย โดยเฉพาะเมื่อเป็นข่าวดัง สังคมกล่าวโทษผู้ปกครองและคนงานที่ “ล้มเหลว” ในการป้องกันอันตรายต่อเด็กหรือปกป้องพวกเขา
สิ่งนี้ทำให้เกิดคำถามว่า ethos “การป้องกัน” นั้นถูกต้องหรือไม่
หลักฐานหลายทศวรรษเกี่ยวกับสิ่งที่ช่วยส่งเสริมพัฒนาการที่ดีสำหรับเด็กแสดงให้เห็นถึงความผูกพันที่ดีต่อผู้ดูแลที่เป็นผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นผู้ที่มีสุขภาพแข็งแรง มีทรัพยากรที่ดี และมีความสัมพันธ์ทางสังคมเป็นกุญแจสำคัญ
นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องการแนวทางแนวหน้าที่สนับสนุนครอบครัว (ไม่ใช่แค่แม่เท่านั้น มีการให้ความสำคัญกับผู้หญิงในการคุ้มครองเด็กอย่างไม่สมส่วน)
แต่เรามักจะหันกลับไปโฟกัสที่ “การช่วยเหลือเด็ก” แบบโต้ตอบ เมื่อมีหลักฐานบ่งชี้ว่าได้รับการสนับสนุนและการดูแลที่ถูกต้อง จะช่วยให้หลายครอบครัวสามารถดูแลเด็กได้อย่างปลอดภัยและหลีกเลี่ยงการถูกย้ายออกไปโดยสิ้นเชิง
ร๊อคเชิงโต้ตอบซึ่งตราขึ้นโดยคนงานที่มีภาระมากเกินไป เห็นว่าเด็กจำนวนมากเกินไปถูกพรากจากครอบครัวที่เกิด ในบางกรณีใช้เวลาในวัยเด็กของพวกเขาในสถานอุปการะเลี้ยงดูหรือสถานรับเลี้ยงเด็กหลายแห่ง
crdit : สล็อตโรม่าเว็บตรง / สล็อตแท้ / สล็อตเว็บตรง
